W literaturze i w życiu codziennym już od dawna pojawia się zwrot "być człowiekiem". Jest on używany po to, by ukazać dobroć jak i obojętność na los ludzki. W II części "Dziadów" Adama Mickiewicza "człowiekiem" jest osoba wrażliwa na krzywdę innych.
Najlepiej ukazanym przeciwieństwem wzorowego człowieczeństwa jest Widmo występujące w "Dziadach". Jest to duch pana wioski, który skazał na śmierć jednego ze swoich poddanych z powodu kradzieży jabłek. W czasie swojego życia traktował ludzi z wyższością. Nie poczuwał się do obowiązku udzielania im pomocy, choć jako władca powinien był to zrobić.
Kolejnym przykładem jest życie Ebenezera Scrooge'a z "Opowieści Wigilijnej" Karla Dickensa. Był on chciwy, skąpy i zgorzkniały wobec siostrzeńca. Po metamorfozie udowodnia, że człowiek może naprawić swoje błędy i pójść właściwą ścieżką. Bohater przewartościowuje swoje życie. Najważniejsze miejsce w tej chwili zajmują ludzie, a nie pieniądze.
Człowiekiem nie można też nazwać Balladyny - tytułowej bohaterki dramatu Juliusza Słowackiego. W swoim egoistycznym myśleniu i chęci osiągania celu, jakim było małżeństwo z Kirkorem, posuwa się do zabicia własnej siostry. Żądza bogactwa i prestiżu przewyższa zdrowy rozsądek. Balladyna jest pozbawiona uczuć.
Uważam, że prawdziwym człowiekiem można nazwać osobę wrażliwą, chcącą pomagać innym. Nie traktuje ona nikogo szablonowo, lecz każdego z osobna.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz