Sprawozdanie z II części "Dziadów"

     Autorem drugiej części "Dziadów" jest Adam Mickiewicz. Powstały w pierwszej połowie XIX wieku. Są to tzw. dziady wileńsko - kownieckie.
     Akcja utworu rozpoczyna się wieczorem w kaplicy, w której na środku została postawiona trumna, w oknach zawieszone zostały całuny i nie ma żadnej świecy, a kończy w chwili, gdy rankiem pieje kogut. Głównymi bohaterami występującymi w utworze są Guślarz, Chór i przywoływane duchy.
     Pierwszym duchem wywołanym przez Guślarza jest Aniołek - są to niewinne dzieci, które nie zaznały w życiu goryczy. Przybywają na Dziady z prośbą o dwa ziarenka gorczycy. Kolejnym duchem jest Widmo, któremu towarzyszą Kruk i Sowa z gromady ptaków nocnych. Widmo to zły pan wioski, który doprowadził do śmierci swojego sługi i kobiety z dzieckiem. W czasie obrzędu prosi o jedzenie i picie, które odbiera mu Sowa z Krukiem - tak, jak on odbierał im to za życia. Ludzie żyjący nie mogą pomóc Widmu. Następna przybywa Dziewczyna, która wyśmiewała się ze swoich zalotników. Prosi o towarzystwo. Ostatnim z duchów jest bezimienna mara, która mimo, że niczego nie pragnie, nie odchodzi.
     "Dziady" to dramat romantyczny. Utwór ma otwartą kompozycję, został napisany wierszem. Ważną rolę odgrywają wypowiedzi Chóru, które wprowadzają nastrój i wpływają na rytm utworu.
     Książka Adama Mickiewicza jest ciekawa, podoba mi się fantazja z jaką opisał obrzęd wywoływania duchów. Wadą "Dziadów" jest średniowieczny język, którego czytanie nie sprawia mi przyjemności, choć przez wprowadzenie współczesnych opisów książka niewątpliwie straciłaby swój urok.